In 2011 verschijnt het boek ‘Organisatiecoaching in de praktijk’ onder redactie van Jos van Jaarsveld en mijzelf. Inmiddels is het vijf jaar later. Organisatiecoaching lijkt een ingeburgerd begrip te zijn worden. Op de markt blijkt een groot aantal begeleiders het althans als product aan te bieden. Professionals kunnen zich erin bekwamen (in cursussen, in post-hbo opleidingen, en zelfs in een masteropleiding). En er wordt ook –in enige mate- over gepubliceerd.
De redactie van M&O besluit een themanummer aan organisatiecoaching te wijden en vraagt Paul Breman en mij als gastredactie op te treden. Wellicht gaat het bij organisatiecoaching namelijk niet om de zoveelste hype, maar kan het wel degelijk relevant zijn voor professionele ontwikkeling op het gebied van ‘mens en organisatie’. Dat vraagt dan wel om een nadere onderbouwing van wat organisatiecoaching inhoudt. Dat themanummer is nu klaar.
Wat erin staat: allereerst plaatst Francois Breuer organisatiecoaching in de traditie van organisatieontwikkeling en vraagt hij zich af of en in hoeverre het inderdaad om een nieuwe professie gaat. Yvonne Burger ziet organisatiecoaching in lijn met de Angelsaksische traditie voornamelijk als ‘executive coaching’. Zij heeft onderzocht wat coaching in de top van organisaties vraagt van een professionele begeleider. Sijtze de Roos kiest voor een verassende andere ingang: hij richt zijn blik op wat er bij onze oosterburen gebeurt en sluit wat organisatiecoaching betreft aan bij ontwikkelingen op het gebied van supervisie en coaching in Duitsland, waar professionele begeleiders al veel langer oog hebben voor de organisatiekant van hun begeleiding. Na deze meer beschouwende artikelen bespreekt Evelien Beentjes in haar casusbeschrijving over Ziekenhuis Gelderse Vallei hoe organisatiecoaching er in de praktijk uit kan zien. Vervolgens gaat Odette Moeskops vanuit een systeem-psychodynamisch perspectief in in op de vele relaties die een organisatiecoach binnen een organisatie aangaat, en wat dat van hem of haar vraagt om meervoudig partijdig te kunnen zijn (en blijven). Manon Ruijters gaat meer expliciet in op waar coaching zich in de kern op richt: op het begeleiden van leerprocessen. Zij bespreekt een aantal ontwikkelstrategieën waar organisatiecoaches houvast aan kunnen ontlenen, waarbij zij ook aandacht besteedt aan het stimuleren van collectieve leerprocessen. Michiel de ronde, Vincent Peters, Marleen van de Westelaken en Jac Geurts hebben onderzocht op welke specifieke wijze spelsimulaties ingezet kunnen worden bij het begeleiden van complexe systemen, zoals in organisatiecoaching gebeurt. Of organisatiecoaching inderdaad iets duurzaams is, is door Thijs Homan onderzocht met behulp van de Actor Netwerk Theorie, waarbij het in de kern gaat om: ‘Theories do not become accepted because they are true, but are true because they are accepted’. In het laatste artikel geven Paul Breman en ik een overzicht van wat dit themanummer heeft opgeleverd voor organisatiecoaching als nieuw perspectief, omschrijven wij organisatiecoaching nader en geven wij ook enkele richtingen aan voor verder onderzoek.
Zo’n themanummer nodigt natuurlijk uit voor nader gesprek. Vanuit de Master Organisatiecoaching (Academie voor Masters & Professional Courses van de Haagse Hogeschool) organiseren we een conferentie. Zo bouwen we verder aan het vakgebied.
Comment